Ritje naar Balkbrug

Tijdens mijn ritje naar Balkbrug moest ik tijdens een flinke bui die ik op mijn hoofd kreeg denken aan Herman Finkers. “Je kent dat wel, fietsen in Nederland. Wind tegen, regen tegen, hagel tegen…… Gelukkig heb ik dan zo’n kindje voor mij op het stuur! Wij hebben twee kindjes, ook één voor mijn vrouw.”

Met een glimlach trapte ik mijzelf vooruit terwijl de hagel door de openingen in mijn helm mijn hoofd wist te bereiken. Het moet er raar uit hebben gezien.

Het was zondag. En zondag is fiets- of wandeldag. We hadden bedacht dat de bossen er wel behoorlijk nat bij zouden liggen, dus wandelen zouden we een keertje overslaan. En mountainbiken was nog steeds geen optie in verband met de knie, dus het moest de racefiets maar weer worden. Niet te gek doen, rustig aan, want na de vorige keer fietsen had ik toch weer meer last gekregen. Dus: kalm aan!

Klikpedalen

Buienradar zag er goed uit: de komende 3 uur geen regen! Eerst even oefenen met de klikpedalen. Ik had ze in de afgelopen week al op mijn fiets gemonteerd, maar was er nog niet aan toegekomen de pedalen te testen. Hoe zou het gaan? Het ging in een keer goed. Zadel nog even goed afgesteld, voor de zekerheid nóg een keertje het in- en uitklikken oefenen…. Dit zou ik wel kunnen handelen. Dus, nog een keer op buienradar kijken: ‘geen neerslag verwacht’, omkleden, bidon vullen, helm op en gáán. Het was fris, maar met de lange broek en mouwen zou het prima moeten gaan.

Op naar Balkbrug

Daar ging ik, even een bakkie doen bij mijn schoonouders. Op de terugweg zou ik met de auto gaan en de fiets op de fietsendrager, dus ik zou alleen de heenweg fietsen. Zoals ik al eerder zei: niet te gek, kalm aan… Toen ik de straat inreed stond er toch fors meer wind dan ik van tevoren had ingeschat. Maar goed, wie A zegt moet ook B zeggen, dus gewoon doortrappen. In de bebouwde kom viel het nog mee. Bij het eerste oversteekpunt hoefde ik niet van de trappers, maar bij de tweede moest ik toch echt een paar auto’s voor laten gaan. En raadt eens? Niet gevallen! Ondanks de klikpedalen. Dat belooft wat. Klein stukje langs het kanaal, en dan linksaf de brug over. Dwars door de nieuwbouw en dan aan het eind linksaf naar Zuidwolde.

Onderweg moest ik even stoppen. Ik had de route op Google Maps gezet op mijn telefoon, maar die deed even raar dus ik moest de telefoon even uit het hoesje halen. Op zich is dat natuurlijk niet goed voor de gemiddelde snelheid, maar ik moest toch kalm aan doen, dus het was niet erg. En weer: ik was op tijd met uitklikken. Dat gaat goed! Al snel kon ik mijn weg weer vervolgen. Op naar Balkbrug. Helemaal alleen, tegen de wind in. Ik en mijn gedachten. Heerlijk! Op dat moment reed Mathieu van der Poel ook helemaal alleen in de Tireno Adriatico. Ik begreep dat hij een solo had van 50 kilometer. De mijne van 18 kilometer was in mijn beleving net zo indrukwekkend. Maar dat was dus echt alleen in mijn beleving.

Wind

Als de weg naar links boog, boog de wind mee. Ging de weg naar rechts, kwam de wind ineens ook daarvandaan. Het deed me denken aan mijn schooltijd. ’s Morgens wind tegen, dus ’s middags ook. Althans, dat is wat ik me ervan kan herinneren. Maar goed. Het zonnetje scheen en het ging lekker. In Zuidwolde moest ik heel even van de trappers af. Maar ook dat ging zonder vallen. Eigenlijk viel het wel mee. Je moet het gewoon doen, dat fietsen met klikpedalen. Via YouTube had ik me goed voorbereid, dus het ging prima. Het zonnetje scheen en koud had ik het niet. Slokje water tussendoor en rustig doortrappen. Nou ja, rustig. Voor mijn gevoel ging het best hard, maar dat leek maar zo. Door de tegenwind natuurlijk. Maakt niet uit, het is geen wedstrijd. Doortrappen. Linde voorbij. We zijn er bijna.

Donkere wolken

En dan: Donkere wolken. En opeens veel wind. Ik voelde druppels. Regen! Nee he, regen! Maakt niet uit, je kan straks droge kleren aan. Doortrappen! Regen. Koud. Niet zeuren, doortrappen! Hagel. Auw. Nog hardere wind. Terugschakelen. “Je kent dat wel, fietsen in Nederland: Wind tegen, regen tegen, hagel tegen….” Herman Finkers schoot door mijn gedachten en ik moest glimlachen. Glimlachend ging ik door de wind, door de regen, dwars door alles heen. Mmm… daar zit ook een liedje in….. door de wind… door de regen… dwars door alles heen… Wat is het toch heerlijk op de fiets, je gedachten hebben vrij spel.

Maar het hagelde nog steeds. Ik draaide mijn hoofd ietsje naar links tegen de pijn van de hagel. Daar zag ik, midden in het weiland, een ooievaar. ‘Heeft zeker iemand een kindje besteld, voor op het stuur.’ Met een glimlach op mijn gezicht bedacht ik me dat ik nog maar een klein stukkie moest. Ik vergat de pijn van de hagel op mijn gezicht. Nog maar heel even, je bent er bijna! Ik besloot weer een versnelling hoger te gaan fietsen en er een soort van eindsprint uit te gooien. Nog een kleine kilometer naar Balkbrug, dan was ik er.

In Balkbrug aangekomen werd het droog en ging de zon weer schijnen. Ik was er. Trots op mezelf. De wind getrotseerd en de regen. En de hagel. Ik weet het zeker. Ik ga vaker fietsen. Zonder kindje voor me op het stuur. Dat wel.

Strava

Hieronder de gegevens die uit Strava kwamen rollen.

Of bekijk het rondje op Strava zelf.