woensdag 14 augustus
De wekker van Arjan en mijzelf ging vroeg. Om 8.00 uur al. We willen vandaag naar het Mémorial de Caen, maar de lekke band moet eerst gefikst worden. Anders kunnen we nergens heen natuurlijk. Dus het wiel van de Passat legden we achter in de Peugeot en we gingen op naar een bandenboer. En eenmaal aangekomen bij de bandenboer in La Haye de Puits, was dat het ook precies: een banden-boer. Wat een bende! Maar goed, hij had wél een band voor Arjan op voorraad en kon het gelijk fixen. We moesten er een kwartiertje op wachten, maar toen lag de velg voorzien van een nieuwe band weer in de auto en reden we terug naar Lithaire.
Daar zat in een poep en een scheet het wiel weer op de auto en konden we op weg naar het Mémorial de Caen. Dit is een groot museum over, je raadt het al, de tweede wereldoorlog. Eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat het zó groot zou zijn. En ook niet dat er zó veel mensen op af zouden komen. Lieve mensen, wat een volk! Over het parkeren alleen al kan ik hele verhalen schrijven. Maar dat doe ik dus niet. Geen zin in.
Mémorial de Caen
Bij aankomst in het museum zelf kreeg je het gevoel van een vertrekhal op een middelgroot vliegveld. Misschien kwam het door het vliegtuig dat ze daar aan het plafond hadden opgehangen, dat zou kunnen.
In ieder geval, we sloten aan in de wachtrij voor de kassa en na een klein half uurtje waren we al aan de beurt. Kaartjes gekocht en naar binnen! Dachten we. Want in hele kleine lettertjes stond op het toegangskaartje de tijd 14.00 uur. We mochten dus nog niet, we moesten wachten tot het 14.00 uur was.
Gelukkig konden we eerst kijken naar de prachtige memorial garden van de Amerikanen. Alhoewel, dat viel nog wel wat tegen. Het was op zich mooi gemaakt met een waterval hoor, dat wel, maar de waterval stond niet aan. Spijtig. Geen water te zien, laat staan een waterval. Niets aan te doen. Toen terug naar binnen, we konden ook nog eerst een film bekijken. Dat was een pittige film, met beelden die wij niet zo gauw aan kleine kinderen zouden laten zien, maar het werd daar wel vertoond. Het hoort ook bij de oorlog, zullen we maar zeggen.
Na de film dachten we nog even wat te eten in het restaurant van Mémorial de Caen, maar de wachtrij voor de balie daar zou niet misstaan in een gemiddelde rij voor de achtbaan in een pretpark. ‘De wachttijd vanaf hier bedraagt minuten’. We besloten maar niet in de rij te staan en wat te eten en drinken wat we nog in de auto hadden.
Daarna konden we eindelijk naar binnen en troffen een zeer zeer uitgebreid museum aan. Niet alleen werd D-day behandeld, maar ook het russische front en Japan (o.a. Pearl Harbor) kwamen aan bod. Het was er erg druk en erg, erg warm. Het kwam de geur in het museum niet ten goede. Het was een mooi museum hoor, erg mooi van opzet enzo, maar veel, heel veel informatie. En als je dan ook nog eerst moet wachten voordat je iets kunt lezen omdat het zo ontzettend druk was, valt het niet mee om alles tot je te nemen. Dat was het enige dat jammer was. Verder was het wel indrukwekkend en heb ik toch nog weer wat geleerd van de oorlog wat ik nog niet wist. Vinkje op de bucketlist!
Centrum van Caen
Na het museumbezoek zijn we nog even het centrum van Caen ingegaan. Daar hebben we wat winkels bekeken en hebben daar op een terrasje wat gegeten. De dag vloog weer om: het was al zo goed als donker toen we weer thuis kwamen. Daar nog even ‘op het bankie’ en toen was het weer bedtijd.
