woensdag 7 augustus 2024
De wekker ging zoals gepland om half 8. Bed uit, douchen, snel een bakkie koffie en dan om half 9 de auto in. Dus geen tijd om te ontbijten. In plaats daarvan namen we wat melkbroodjes mee, zodat we dan toch wat binnen kregen. Op naar Le Mont Saint Michel!
Het zou zo’n anderhalf uur rijden zijn. Het was een leuke route, vooral veel binnendoor met een klein stukje snelweg. De binnendoor-wegen gingen door een glooiend landschap met veel heuvels, slingerwegen en rotondes. De rijstijl van de Fransen werd al snel (weer) onderwerp van gesprek bij ons in de auto. Laten we de rijstijl van de Fransen ‘bijzonder’ noemen, zonder in details te treden.
Met nog zo’n 3 kilometer te gaan bleek dat we niet de enigen waren met het idee om naar Mont Saint Michel te gaan. File. En zelfs in de file bleek dat er toch veel Fransen er een aparte rijstijl op nahouden en gewoon niet vriendelijk zijn. Incapable. Is dat een Frans woord? Het klinkt wel zo, dus laten we het er maar op houden….
Uiteindelijk kwamen we op de parkeerplek en liepen we in colonne (dat is op zéker een Frans woord) naar het eilandje. Onderweg liepen we langs een gebouw waar we even konden plassen en we konden daar ook alvast een ticket kopen voor de Abdij, zodat we daar niet in de rij zouden hoeven staan. Toen geloofden we dat nog. Weten wij veel?
Eenmaal ‘binnen’ op de Mont Saint Michel bleek het ontzettend, maar dan ontzettend druk te zijn. Niet een beetje druk, niet redelijk druk, nee, gewoon echt heel HEEL HEEL HEEL DRUK! Snel een souvenirs winkel in. Ook daar: druk! Winkel weer uit: nog steeds druk! Volgende winkel in: druk! Overal: druk. Als we nu geen corona opgelopen hebben dan denk ik dat het weg is. Man man man, wat druk.
Na behoorlijk wat souvenirwinkels gezien te hebben besloten we toch eerst maar naar de abdij te gaan. Het was in de winkels en op straat zo druk, het zou daar vast wel meevallen. We hadden al kaartjes, dus hoefden we niet in de rij te gaan staan. Dachten we. Fout. Denkfout. We moesten wél in de rij. En wat voor één. Ondertussen kregen we steeds meer hekel aan de Fransen. Die denken dat de niet-Fransen voor de lol in de rij staan vermoed ik, want áls er mensen voordringen zijn het 10 van de 10 keer Fransen. Niet vreemd dus dat een groot deel van de Nederlanders een hekel heeft aan de Fransen. Het vooroordeel dat het onsympathieke mensen zijn wordt gewoon elke keer op deze manier bevestigd.
Maar goed, eenmaal binnen viel het met de drukte op zich nog wel mee en konden we genieten van mooie vergezichten en van de abdij zelf. Knap wat ze in die tijd zonder moderne machines konden bouwen!
Maar aan alle moois komt een eind. Zo’n 15000 stappen later zaten we aan een bakje patat, bij te komen van alle indrukken en vooral van de drukte. Toen dat op was was het nog een klein stukje lopen naar de auto. Blij dat we lekker konden zitten. Op naar het vakantiehuis. Anderhalf uur later waren we weer terug en konden we genieten van een wijntje. Of twee. Er werd weer naar de olympische spelen gekeken en ik ging aan de slag met de blogs van gisteren en vandaag. En nu ben ik er klaar mee. Ik zal nog even wat foto’s hieronder plakken en dan vind ik het wel prima. Morgen weer een dag.
Conclusie: Mooi om een keer gezien te hebben, die Mont Saint Michel, maar ik hoef er niet nog een keer heen. Mij te druk. En die 25 euro voor het parkeren vond ik ook redelijk hoog geprijsd. Maar misschien ben ik een Nederlander. Tot morgen!
