zondag 4 augustus
Dag 2 van onze vakantie stond in het teken van Omaha Beach. De dag begon toen ik wakker werd en de zon recht in mijn giecheltje scheen. Maar dit blog begint een aantal uur eerder in de tijd. In mijn blog van dag 1 heb je kunnen lezen dat we redelijk op tijd naar bed gingen. Hier is op zich niet veel aan gelogen, maar voordat iedereen sliep gebeurde er nog iets bijzonders. En dat heeft even wat uitleg nodig.
Toen wij in de middag de rondleiding kregen door het vakantiehuis, vonden we al een aparte muffe geur hangen. Niet alleen in de oude kast waar de glazen in staan (die dus stuk voor stuk afgewassen moesten worden omdat de oude kast geur in de glazen was getrokken), maar ook boven. En dan vooral voor en in de slaapkamer van Gerben en Jasmin. En dan met name in de buurt van de deur. Maar de muffe lucht was overgegaan naar een penetrante stank. Gerben ging op zoek naar de oorzaak.
Gewapend met het lampje van zijn telefoon en mét zonder bril op kwam hij er achter dat er één specifieke plek in de deurpost in het bijzonder stonk. Maar ja, geen bril op dus een vage zwarte vlek. Houtrot? Het bleek veel erger te zijn, namelijk een dode vleermuis. Gedoe! A dead bat on the doormail! (Voor diegenen die het engels niet zo goed beheersen vertaal ik dit even: Een dode vleermuis op de deurpost. (zie foto hiernaast)
De vleermuis werd door Arjan van het kozijn gepeuterd en vakkundig buiten gedeponeerd. Morgen zouden we wel verder kijken. Monique maakte met schoonmaakdoekjes de plek nog schoon. Al gauw verdween de stank voor een groot deel en keerde de relatieve rust terug. Niet al te veel later sliep iedereen dan toch eindelijk.
En dan nu echt: Dag 2
Dag 2 begon zoals gezegd voor mij toen ik wakker werd, mijn ogen open deed en direct verblind werd door de zon. Het was krap aan acht uur en ik vond het nog te vroeg om uit bed te gaan. Maar aan de andere kant was ik te wakker om weer te gaan slapen. Ik besloot de aflevering van de Netflix serie af te kijken waar ik de avond ervoor mee was gestopt. Band of brothers. Erg mooi, dus wat mij betreft: aanrader!
Nadat de aflevering was afgelopen werd het toch tijd om te douchen. Na het douchen gingen Monique en ik alvast naar de bakker in het dorp, die op zondag open was. Waarom zou je anders gaan. Lekkere croissants gehaald, Pain de Campagne en chocoladebroodjes en natuurlijk “une baguette s’il vous plaît”.
Toen we terug waren en iedereen fris en meer of minder fruitig uit bed was werd de tafel buiten klaargemaakt om heerlijk in het zonnetje te ontbijten. En dat deden we. Heerlijk in het zonnetje ontbijten. Met vers brood. Le pain. Hierbij moet nog wel worden vermeld dat Jasmin een broodje met hagelslag heeft gegeten. Volgens mij vond ze die lekkerder dan haar eitje, dat ze eigenlijk iets te dun vond. Waarvan akte.
Na het eten natuurlijk even afruimen, toilet bezoeken, opmaken, frisbeeën en weet ik veel wat nog meer. Totdat het tijd werd om te vertrekken naar Pointe du Hoc. Klik op het linkje voor meer info, ik heb er de kracht niet meer voor om uit te leggen wat het is. Wél dat het heel indrukwekkend was! We hebben daar in bunkers gekeken en zagen ook van dichtbij de kraters die de uit vliegtuigen gegooide bommen, voorafgaand aan D-Day, hebben aangericht. Zoals gezegd: erg indrukwekkend. Ik werd er stil van. En dat wil wat zeggen…
Daarna door naar de Normandy American Cemetery and Memorial (militaire begraafplaats) in Colleville sur Mer, ook bij Omaha Beach. Zo mogelijk was dit nóg indrukwekkender dan Pointe du Hoc. Duizenden, maar dan ook duizenden witte kruizen die de graven markeerden van de soldaten die zijn omgekomen vóór, tijdens en na D-day. Helemaal indrukwekkend was de ceremonie van het strijken van de vlaggen. De eerste vlag werd gestreken nadat de klok van 17.00 uur had geslagen. Vervolgens liep men naar de tweede vlag en klonken eerst drie geweerschoten door de speakers, gevolgd door een trompet. Net als bij de dodenherdenking op 5 mei in Nederland. De stilte die bij het strijken van de vlaggen viel was echt heel bijzonder. Ook dit was indrukwekkend om mee te maken.
Daarna nog even het museum in, waar we een korte film te zien kregen. Althans, wij zágen een korte film. Het zou kunnen dat de film langer duurde, maar toen wij daar aankwamen stonden er mensen voor een deur te wachten. En wat doe je dan? Dan sluit je netjes achter die mensen aan. Het zou nog 1 minuut duren voordat de film zou starten. De deuren zouden weldra open gaan. Maar toen stond ineens op het scherm dat het nog 10 minuten zou duren voordat de film zou beginnen. Het leek verdorie Microsoft Windows wel! Wat bleek? Wij gingen er vanuit dat de deur zou worden geopend als we naar binnen mochten. Niets was echter minder waar, we hadden gewoon de deur open moeten doen en naar binnen moeten gaan. Maar goed, ik denk dat we hooguit één of twee minuten van de film hebben gemist. Maar ook dit was indrukwekkend. Net als eigenlijk de rest van het museum. Jammer genoeg was er geen tijd genoeg meer om alles echt goed te bekijken. Maar we hebben een goede indruk gekregen en waren het er allemaal over eens, dat het goed was dit gezien te hebben. Er werd ons vriendelijk verzocht het museum te verlaten. En je wilt ook geen spelbreker zijn, dus hebben we dat verzoek maar ingewilligd.
We hadden vlakbij een restaurant gezien dus werd al snel besloten daar te gaan eten. We lieten de auto op de parkeerplaats staan en zouden lopend naar het restaurant, omdat we niet zeker wisten of daar wel voldoende parkeerplek was. Er bleek bij aankomst parkeerplek genoeg te zijn, want…. gesloten. Op zondag. In de vakantie. Tijdens het hoogseizoen. Je begrijpt het niet. Gelukkig hadden we nog een 28.8 internetverbinding op de telefoon, dus via google kwamen we erachter dat er bij Omaha Beach, bijna óp het strand, een restaurantje was. Op goed geluk reden we er naartoe en er was zowaar nog plek voor twee auto’s op de parkeerplaats. We konden daar gelukkig terecht, maar er werd ons wel verteld dat het lang kon duren omdat het nogal druk was. Wij waren allang blij dat we überhaupt wat konden eten, dus helemaal prima!
Na het eten gingen we nog even het strand op. Omaha Beach. Dan moet je toch ook even de beach op. Kunnen we dat ook weer afvinken. Prachtig weer gehad op een bijzondere, ik zou bijna zeggen: onvergetelijke dag.
Bij aankomst in het vakantiehuis werden wat foto’s uitgewisseld in de groepsapp. Én per ongeluk in de familie app. Mijn ooms en tantes, neven en nichten en broers en zussen zullen blij me met zijn geweest. Tegen hen wil ik nogmaals sorry zeggen. Het blog werd getypt en er werd weer gemopperd op de dramatisch slechte wifi en 1,5G (ipv 5G) internet verbinding. Neemt niet weg dat Omaha Beach een enorme indruk op ons allemaal heeft gemaakt.
